Welcome to the Show

Έτσι είναι
Στρατιωτάκο μου.
Άμα μου • απειλούν το δικαίωμα έκφρασης
–έστω έμμεσα –
• φκάλλω τζιέρρατα τζιαι ουράν .
Έχεις απόλυτον δίκαιον.
Είναι θέμα εμπειριών μεσ’ τη ζωή.
Αρνούμαι
να υποστώ
• τον ίδιο εξευτελισμό
όπως ο ένας εκ των δύο
που είχαν συνεισφέρει στο DNA μου.
• Ανεμίζοντας…

Αρκετά με τις μονάδες τώρα. Πριν όμως πάμε στα σύνολα, πρώτο μουσικό διάλειμμα, πρώτη πόρτα αριστερά,
• στο δωμάτιο με τα φωτάκια παρακαλώ:

Το εμβατήριο που του ‘μαθαν να λέει
είναι μονότονο και ντρέπεται να κλαίει
είναι Φ.ονότονο και ντρέπεται να κλαίει
το εμβατήριο που του ‘μαθαν να λέει
[Κωστούλα Μητροπούλου]

***

Ραντίζοντας.

Και να μην φοράς χακί… και να μην νοιώθεις στρατευμένος, τόσος κόσμος πάνω-κάτω σε βηματισμό, θα σου μείνει κάποιο κουσούρι. Στο τέλος χτυπάς κατά συρροή Προ-σό-ΧΗ! Έξω, • στο κατακαλόκαιρο της Κύπρου, τρεις το μεσημέρι. Αν υπάρχει κόσμος που σε αγαπά, μία κίνηση μπορεί να κάνει για να σε σώσει. Λάστιχο με δροσερό νεράκι. Θα ξευτιλιστείς ολίγον τι, θα θυμώσεις μαζί τους … θα σε κερδίσει η δροσιά.

Γιατί αλλιώς θα βλέπεις πολύχρωμα ανθρωπάκια.

Τα μαυροκοκκινοροζέ που τόσο καιρό μαζεύονταν 15-30 ή 50-150 σε ποικιλόμορφες συγκετρώσεις διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης, είδαν τώρα να μαζεύονται όλες οι αποχρώσεις του κυανού μαζί με μωβ βούλες, πράσινες βούλες, θα σας γελάσω –δεν βλέπω και πολύ καλά. Κάποτε περιμένουν να συμβεί το μέγα θαύμα της ριζοσπαστικοποίησης μιας κόκκινης λαίλαπας … αντ’ αυτού όμως βρέθηκαν να υποχωρούν ατάκτως εντός της. Μετά, τα πιο στρουμφάκια απ’ τα στρουμφάκια… πίστεψαν ότι θα καθοδηγήσουν τον κυανό ποταμό αλλά… φευ… αυτός αποφάσισε ότι και σαν πολλοί παραπόταμοι καλά περνούσαν.
Άμα δεν έχεις ρεύμα…

Και κανένας απ’ τους μαυροκόκκινους, τους ροζέ και τους άλλους παρτσακλούς χρωματισμούς … αλλά και απ’ τους κόκκινους–κατακόκκινους–πιοκόκκινουςκιαπτουςκόκκινους δεν αντιλαμβάνεται πως συσπειρώθηκαν απλά και μόνο για να γίνει πιο εύκολο το σφιχταγκάλιασμα από τους Πνευματικούς Πατέρες του Κυανού ποταμού. Κωθώνια!

Τι λέγαμε; Α… για χρώματα!

Χρώματα;

Καμώματα. Χωρίς χρώματα. Του Σιδηρόπουλου.

1η Εκτέλεση και πιο γνωστή, • ΕΔΩ

• Τους στίχοι, εδώ.

2η Εκτέλεση:
Έχει πιο χαμηλό τέμπο και πιο ανοιχτό μα χειρότερο ήχο, με το μπάσο να βγαίνει υποτονικά απ’ τα ηχεία… η κιθάρα μουγκή… ο Παύλος να ξελαρυγγίζεται άτσαλα… όμως… απ’ τα 2:30 και μετά να χει φύγει εντελώς… σουλατσάρει ως μαϊμού επί σκηνής κατά το σόλο του πιάνου, ηλεκτρικά παρενοχλεί τα πνευστά, πάει… πάει…. έφυγε το παιδί… έτη φωτός μπροστά–πίσω, παντού. Ζζζζζζζβββββιιίιιινννννν! Έφυγε. Εντελώς.

Επιδόρπιο:
Δεν καμώθηκα ποτές το εργατόπαιδο. Λουμπένπρολεταριάτ και ξερό ψωμί. Αρνούμαι να είμαι παραγωγικός κατά τον δικό σας ορισμό. Κι΄ ο Παύλος όμως, με τον αρχοντικό του τρόπο, λούμπεν ήταν. Το πνεύμα, ο οίνος, η οινοπνευματώδης σάρκα, λάβετε–φάγετε–τούτο εστί το σώμα μου:
• Είναι η ώωωωρααααα που ξυπνάαααααανεεε τα Φα-ντάα-σματα κι εγώ γυρνάω μόοοονοος…