Χίλιες και Μία…

(Προ-) Περασμένη Παρασκευή.
Ταξίδι με Συνταξιδιώτη ένα Χόμο Πιπινόσαυρους
(ο Ιερώνυμος Απάτσι και
ο Νάβαχο «Γαλάζιο Σύννεφο»
σημείωσαν απουσία).
Προορισμός:
Πόλη Χρυσοχούς,
κατασκηνωτικός χώρος.
Νοιώθεις να πεθαίνει η Φαντασία.
Ακόμα ένα σύμπτωμα της ασθένειας
«Σίναϊλ Συπριότικουμ»…

Ίσως γι’ αυτό να επιλέγεις ίδιους αδιέξοδους μονόδρομους.
Χαλασμένες προσευχές, τζούφια ξόρκια… και ΠΑΝΤΑ…
«η Τρέλλα της Φύσης είναι ότι Ζει,
η Τρέλλα της Φύσης είναι ό,τι Ζει».

Στήσου λοιπόν στη γραμμή,
πάρε το νούμερο σου,
ίσως αυτό να δώσει αφορμή …
κάπου, κάπως, κάποτε
να σπάσει η Σιγή.

Συνταξιδιώτη… τι λες; Εδώ μας κάνει;
Ναι, μας κάνει.
Χίλιες και μία Νύχτες … μαγικές…
Χίλια κομμάτια να γίνεται
ο Εαυτός που πουθενά
δεν βολεύεται, δεν ξαποσταίνει.
Φτάνει και η Νύχτα μα… τα παρακείμενα γενέθλια με συνοδεία λαϊκών ασμάτων δεν αφήνουνε κανένα να ησυχάσει. Καλά ρε φίλε… Να ακούσεις τη μουσική σου, να πιείς το ποτάκι σου, να μερακλώσεις… δε λέω. Γιατί όμως τόση ανάγκη «να ακουστείς» πιο πάνω απ’ όλους και όλα; Γιατί δηλαδή τη δική σου «μουσική παρουσία» να την ακούω πιο δυνατά και απ’ το ραδιοφωνάκι που έχω στο πλάι; Τι θες να δείξεις δηλαδή; «Έχω λεφτά / δύναμη / μαγκιά, θα ακούτε όλοι σας αυτό που θέλω εγώ». Γιατί τέτοια συμπεριφορά;

Ίσως ακριβώς επειδή η Φαντασία απέθανε!

Μόνοι, χωρίς αυτήν… εύκολα μας φοβίζει η «οφκιεροσύνη» μας. Δυναμώνουμε λοιπόν τη μουσική, την κάθε μας συμπεριφορά… μπας και ξορκίσουμε το κακό.

Ξέρεις… και τα πουλιά της Νύχτας διαλαλούν ηχητικά την παρουσία τους… Ακούς ένα «χουου» εδώ, αμέσως μετά μια απάντηση. Μετά ακούς τρίτο και τέταρτο. Αλλά.. για δες σοφία η Φύση… ακόμα και όταν οι ήχοι τους ορίζουν περιοχές ή στέλνουν κάλεσμα σε ταίρι… ακόμα και τότε … δεν το κάνουν αποσκοπώντας να κυριαρχήσουν παντού. Το κομμάτι τους διεκδικούν, όχι την υφήλιο. Εσύ, γιατί τόση λύσσα, τόση ανάγκη; Να επιμένεις πως όλοι και όλα θα υποταχθούν στην αφεντιά σου. Άνθρωπε!

***

Σάββατο και …βουρ για παραλία αγαπημένη. Τα σκουπίδια στο κατηφορικό μονοπάτι δεν τα βγάζεις φώτο. Προτιμάς ομορφιές σήμερα.
Εκείνος ο βράχος πάντα σε προκαλεί. Κάποτε κολυμπούσες ελεύθερα προς αυτόν και όποτε τον έφτανες ξεφυσούσες ένα «gotcha!» Τώρα, ένεκα σπασμένου δίσκου, βάζεις και πέδιλα καλού-κακού. Γερνάς.

Ο Συνταξιδιώτης τεστάρει το καινούριο του παιχνίδι.
«Τι θα πιάσεις ρε συ στα ρηχά,
καμιά γοργόνα;»

Αρπάζεις και ‘συ ένα βιβλίο που έφερε μαζί του.
Ανεβαίνοντας για την επιστροφή…
να σου μια Αγγελική…
( Αρχαγγελική επιμένει ο Συνταξιδιώτης ).
Σε άλλες χώρες τέτοια θαύματα
τα καλλιεργούν και τα εμπορεύονται.

...
Να ‘ναι άραγε για καλό ή για κακό
που στη Νήσο των Αγίων…
σε τέτοια θέματα … κοιμόμαστε;
Αποστάγματα και αιθέρια έλαια
για σκοπούς φαρμακευτικούς,
ζαχαροπλαστικούς και βάλε..
Σε Κύπρο και Ελλάδα…
όλα αυτά φυτρώνουν σχεδόν μέσα στα σπίτια μας
και… εμείς επιμένουμε να εισάγουμε σκόρδο!
Ε, ρε Κρίση που μας αξίζει… Της Αρχαγγελικής η ρίζα και ο σπόρος λένε πως κάνουν καλό τσάι για αναιμία και… τις δύσκολες μέρες του μήνα. Μόνο που δεν είμαι σίγουρος αν όντως είναι το συγκεκριμένο φυτό. Να το δώσω σαν τσάι στη Σύντροφο για να «ησυχάσει» … και τελικά να μας προκύψει δηλητηρίαση… άχαχαχααα… να ησυχάσουμε μια και καλή.

Καλύτερα να της πάρω ένα εξωτικό λουλούδι, ε;

Αγάπη μου… πάρε μια… Αγκινάρα!
Θα με πει γαϊδούρι , σίγουρα…

***

Ευτυχώς το βράδυ ήταν πιο ήσυχα από ότι χθες. Κουβεντούλα στα παγκάκια. Ο Αλγερινός είναι τύφλα στο μεθύσι και μιλάει ουσιαστικά μόνος του: «Κάθε γκεναίκα στο ζωή μου τέλει κάνει τον γιατρό, όλες τους… μη το ένα, κόψε το άλλο… ίνταμπουρεκουμπάρε… όι… όι… άλλη φορά … το επόμενο γκεναίκα… άμα ρωτήσει τι ντουλειά κάνω εγώ.. θα της πω ‘’Γιατρός μάνα μου, είμαι ο γιατρός σου… πονάει το κεφάλι, ε… πιε ποκείνο, κάπνισε και τούτο και να δεις –όλα καλά’’…»

Όρτσα τα πανιά!

***
Κυριακή. Ξεστήνουμε και κινάμε προς Ακάμα μεριά. Ο Συνταξιδιώτης το ‘χει καημό να πιάσει ψάρι.
Μετά το Λατσί, λίγο πριν μπούμε σε χωματόδρομο…

Όπα…

«…Σταμάτα ρε το αυτοκίνητο! Βλέπω καλά;»

Ω, ναι!

«Ρε ‘συ, γκαστρωμένη μου φαίνεται…»

Στενά δρομάκια με στροφές, το ζώο ασυνόδευτο. Δεν λέω, τα ζα πρέπει να τα έχουμε όσο πιο ελεύθερα γίνεται αλλά… αυτό εδώ θα το πατήσει κανένας βιαστικός οδηγός …

Τι να κάνουμε;

Στην ρεσεψιόν του πλησιέστερου ξενοδοχείου, ο συνταξιδιώτης κατεβαίνει να συνεννοηθεί και επιστρέψει μετά από 10 λεπτά. Ξέρουν λένε τον ιδιοκτήτη, κάποιος «λεφτάς» που συχνά αφήνει τα ζα έτσι, ασυνόδευτα, απροστάτευτα. Καλά βρε μεγάλε… άμα δεν μπορείς να τα προσέχεις… υπάρχει και καταφύγιο.
Γιατί τα κρατάς, επιδότηση παίρνεις;

–Καλά βρε Πιπινόσαυρε, τι έγινε τελικά;
–Ε, τι να γίνει, μου δώσαν’ το τηλέφωνο και πήρα την Αστυνομία.
–Και…;
–Είπανε θα στείλουν περιπολικό να τη μαζέψει.

Χα! Η σκέψη των Οργάνων κάτω από τον ήλιο να κυνηγάνε μια γαϊδάρα… όλα τα λεφτάααα!

Μαντάμ, σας ανακηρύσσω «Αγία Γαούρα» !

Προχωράμε μέσα στο χωματόδρομο.

Ομορφιές παντού. Φέτος βλέπεις πιο ζωντανή την πρασινάδα. Ένεκα οι βροχές…

Είδες άμα έχεις νερό… Όλα γίνονται.

Βρίσκουμε κάπου ένα κολπίσκο,
ανεβοκατεβαίνουμε βράχια,
άμα δεν ήταν και ο πόνος στη μέση
θα ξανάνοιωθες
Αγρινό.

Κτυπάει το κουνιστό σου.
Ανάθεμα τον εφευρέτη σας…
Είναι η Σύντροφος.
«Βρε κούκλα μου, δεν μπόρω τώρα,
στην άκρη του βράχου στέκομαι…
ναι, καλά, θα σε πάρω εγώ μετά…»

Ο Συνταξιδιώτης,
επίδοξος Ψαράς
και μέγας Πιπινόσαυρος
βολεύεται και αρχίζει τις απόπειρες.

«Ρε ‘συ, εδώ τι να πιάσεις; Όλα μικρά θα είναι. Άιντε κανένα γύλο να τσακώσεις. Αν είμαστε άτυχοι μπορεί να προκύψει και καμιά σμύρνα.»

Μένουμε όμως εκεί, δεν θέλεις να του κόψεις τον ενθουσιασμό. Κάνεις και τον ειδήμονα. «…Εκεί, που είναι πιο βαθειά. Ναι. Τεντωμένη η μισίνα… το τράβηγμα πιο απότομο, αντίθετα με τη φορά που νοιώθεις το τσίμπημα… πιο γρήγορα… και βάλε πιο μικρό δόλωμα… να μην τσιμπάνε από γύρω…»

Όπα!... Έλα… έλα… τι σου ‘λεγα;

Να ακούς κοτζάμ’ γάιδαρο 30 και χρονών να κάνει σαν μικρό παιδί… «το πρώτο μου ψάααριιιι… το πρώτο μου ψάααριιι». (Για φέτος ή …;)

«…Χα… σου κατάπιε το αγκίστρι. Καλά να σου κάνει. Μαλάκα, αυτά θα τα φάμε, ε… είναι θέμα αρχής… Ψαρεύουμε μόνο ότι είναι να φάμε, κατάλαβες;»

Πιάνει και ένα μικρό, αρσενικό σκάρο (νομίζω), κανονικά αυτό έπρεπε να το πιάσεις πιο αργά το καλοκαίρι που μεγαλώνει.

***

Ώρα για επιστροφή.

Άμα είχες περισσότερα φράγκα στις τσέπες σου θα έλεγες στο Συνταξιδιώτη να σε αφήσει εδώ και να ξανάρθει σε καμιά δεκαριά μέρες… αν σε βρει.

Τι σου είναι ο Άνθρωπος! Άλλοι, άμα κέρδιζαν το ΛΟΤΤΟ θα κτίζανε τσιμεντένια κάστρα… να εκεί… στη κορφή αυτής της ομορφιάς.

Εσύ θα βολευόσουνα –ναι, πάλι εγωιστικά αλλά –με μια καλύβα στους πρόποδες, πέτρα και ξύλο … χαμηλή… να την ξεπερνάνε σε ύψος τα γύρω δέντρα.

Α! Και δυο δέντρα για την αιώρα μου παρακαλώ.

Μια παραγωγή Φάτε–Μάτια–Ψάρια
φρέσκα.

PS: Photos w/ KODAK Z1275,
modified w/ Adobe Phtshp CS3.