For Carl...

Από το –τώρα και σαν Audio Book –«Pale Blue Dot» του Carl Sagan (R.I.P., δες sidebar).

(Εγώ το κατέβασα «τζάμπα» από το BitLord.. φαντάζομαι υπάρχει και αλλού…)

Εισαγωγή
«WANDERERS: AN INTRODUCTION»

«…We were wanderers from the beginning. We knew every stand of tree for a hundred miles. When the fruits or nuts were ripe, we were there. We followed the herds in their annual migrations. We rejoiced in fresh meat. through stealth, feint, ambush, and main-force assault, a few of us cooperating accomplished what many of us, each hunting alone, could not. We depended on one another. Making it on our own was as ludicrous to imagine as was settling down…

Working together, we protected our children from the lions and the hyenas. We taught them the skills they would need. And the tools. Then, as now, technology was the key to our survival.

When the drought was prolonged, or when an unsettling chill lingered in the summer air, our group moved on—sometimes to unknown lands. We sought a better place. And when we couldn't get on with the others in our little nomadic band, we left to find a more friendly bunch somewhere else. We could always begin again.

For 99.9 percent of the time since our species came to be, we were hunters and foragers, wanderers on the savannahs and the steppes. There were no border guards then, no customs officials. The frontier was everywhere. We were bounded only by the Earth and the ocean and the sky—plus occasional grumpy neighbors.

When the climate was congenial, though, when the food was plentiful, we were willing to stay put. Unadventurous. Overweight. Careless. In the last ten thousand years—an instant in our long history— we've abandoned the nomadic fife. We've domesticated the plants and animals. Why chase the food when you can make it come to you?
For all its material advantages, the sedentary life has left us edgy, unfulfilled. Even after 400 generations in villages and cities, we haven't forgotten. The open road still softly calls, like a nearly forgotten song of childhood. We invest far-off places with a certain romance. This appeal, I suspect, has been meticulously crafted by natural selection as an essential element in our survival. Long summers, mild winters, rich harvests, plentiful game—none of them lasts forever. It is beyond our powers to predict the future. Catastrophic events have a way of sneaking up on us, of catching us unaware. Your own life, or your band's, or even your species' might be owed to a restless few—drawn, by a craving they can hardly articulate or understand, to undiscovered lands and new worlds.

Herman Melville, in Moby Dick, spoke for wanderers in all epochs and meridians: "I am tormented with an everlasting itch for things remote. I love to sail forbidden seas . . ."…»

και

«…These days there seems to be nowhere left to explore, at least on the land area of the Earth. Victims of their very success the explorers now pretty much stay home…»

(Audio in Podcast to follow, Synchronize)

.

.

.

Κεφάλαιο 1ο
«YOU ARE HERE»

«…The spacecraft was a long way from home, beyond the orbit of the outermost planet and high above the ecliptic plane—which is an imaginary flat surface that we can think of as something like a racetrack in which the orbits of the planets are mainly confined. The ship was speeding away from the Sun at 40,000 miles per hour. But in early February of 1990, it was overtaken by an urgent message from Earth….»
.

.

.

«…Mariners had painstakingly mapped the coastlines of the continents. Geographers had translated these findings into charts and globes. Photographs of tiny patches of the Earth had been obtained first by balloons and aircraft, then by rockets in brief ballistic flight, and at last by orbiting spacecraft—giving a perspective like the one you achieve by positioning your eyeball about an inch above a large globe. While almost everyone is taught that the Earth is a sphere with all of us somehow glued to it by gravity, the reality of our circumstance did not really begin to sink in until the famous frame-filling Apollo photograph of the whole Earth—the one taken by the Apollo 17 astronauts on the last journey of humans to the Moon…»
.

.

.

«…And yet there is no sign of humans in this picture, not our reworking of the Earth's surface, not our machines, not ourselves: We are too small and our statecraft is too feeble to be seen by a spacecraft between the Earth and the Moon. From this vantage point, our obsession with nationalism is nowhere in evidence. The Apollo pictures of the whole Earth conveyed to multitudes something well known to astronomers: On the scale of worlds—to say nothing of stars or galaxies—humans are inconsequential, a thin film of life on an obscure and solitary lump of rock and metal…»

.

.

.

«…But for us, it's different. Look again at that dot. That's here. That's home. That's us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, ever king and peasant, every young couple in love, every moth and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every "superstar,” every "supreme leader," every saint and sinner in the history of our species lived there—on a mote of dust suspended in a sunbeam.

The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that, in glory and triumph, they could become momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless [cruelties] visited by the inhabitants of one corner of this pixel [on] the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner, how frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds.

Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the Universe, are challenged by this point of pale light. Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity, in all this vastness, there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves.

The Earth is the only world known so far to harbor life. There is nowhere else, at least in the near future, to which our species could migrate. Visit, yes. Settle, not yet. Like it or not, for the moment the Earth is where we make our stand.

It has been said that astronomy is a humbling and character-building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another, and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we've ever known…»

(and for Vangelis, for his music thru the years)

APES-MA

Ως "μικρός" εύκολη την είχα την μαλακία... ενω ως "μεγάλος" ακόμη και στη μαλακία δυσκολεύομαι. Όχι, πονηρά μου μωρά, δεν εννοώ το -με solo performance -σεξουαλικό άθλημα.

Εννοώ την απουσία ευκολίας στη χαρά -με την παρουσία ευκολίας στο συνήθειο -αλλά και σε κάθε τι άλλο. Η δε χαρά πιθανόν να μας άφησε χρόνους εντελώς...
PRONG, "Beg To DIffer", track: "Your Fear"
"His Holy Unconsciousness
Endless Discussion
Of Our Uselessness
Alive And Kicking
This Sacred Joke
Left Without A Reason
Till Reason Takes Hold"

ALLEGORY

ΑΝΘΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ουγκα-νιστάΝ

Στη μέση της θαλάσσης –αλλά ίσως όχι και του κόσμου όλου –κείτεται νησί που σαν λόφος υποβαστάζει το χωριουδάκι Ουγκα-νιστάΝ. Εντός άλσους που συντηρεί τους κατοίκους του, την καταγωγή των οποίων δεν γνωρίζουμε αλλά μπορούμε να εικάσουμε, το Ουγκα-νιστάΝ ακμάζων ευημερεί.

Οι συμπαθέστατοι ΟυγκανισταΝοί με τα χρόνια έγιναν δεξιοτέχνες στην καλλιέργεια ζαρζαβατικών μα και στην εκμετάλλευση τετράποδων. Γαλακτοκομία, φαρμακευτική, αρωματοποιία, επεξεργασία δέρματος, βιοτεχνίες πάσης φύσεως καθώς και άλλες τέχνες αναπτύσσονταν. Με την ανάγκη για υποδομή εμφανίζεται και η υποψία αυτοδιοίκησης-κυβέρνησης, με όχι πάντοτε θετικά αποτελέσματα (κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια).

Η Νύχτα με τα Παράξενα Μούρα

Ήρθαν παράξενοι καιροί, υποχώρησε η στάθμη της γύρω θαλάσσης. Υπόλευκη ομίχλη, χτικιάρηδες άνεμοι … δεν άργησαν οι ΟυγκανισταΝοί να χρειάζονται και Πνευματική Καθοδήγηση. Στην αρχή αυτό σήμαινε απλά συγκεντρώσεις μετά από κάθε ξηρή καταιγίδα στην πλατεία του χωριού …με τους παραγωγούς εκχυλισμάτων και αρωματικών να καίνε λιβάνι και να ποτίζουν χαμομήλι το ποίμνιο… πείθοντας τους αφελείς συντοπίτες τους πως έτσι όλα θα πάνε καλά και καθησυχάζοντας τους. Α, έπεσε και μια απαγόρευση προσέγγισης της καινούριας γης που εμφανίστηκε με το «τράβηγμα» της θαλάσσης –τράβηγμα που ως συνήθως άφησε τη γη άγονη –με εξαίρεση μοναδική της αλιευτικές εργασίες. Μπάνια, ηλιοθεραπεία, καμάκι… κομμένα!

Τη νύχτα που σταμάτησε ο Ποσειδών να αποσύρει νομισματικά κύματα από την τράπεζα του, νύχτα με φεγγάρι γιομάτο και βαρύ σαν πεπόνι, ένας βοσκός είδε κάποια ελεύθερα, παλαβά, τετράποδα κερασφόρα να μασουλάνε κάτι ξινισμένα μούρα και μετά να κατεβαίνουν στην ολοκαίνουρια παραλιακή ζώνη με κιθάρα και καλή διάθεση. Ο βοσκός, Γεωργός στο όνομα, το είπε στον γαμπρό του που είχε το καπηλειό στη πλατεία και έφτιαχνε ροφήματα, αυτός έφτιαξε αφέψημα –φίνο πράμα –από τις μουριές και… έκτοτε οι χεστήκαμε-απ-το-φόβο-μας-με-τέτοια-καταιγίδα Πνευματικές Συνάξεις έγιναν «κάπως». Ο Ποσειδών μια μέρα θα βλαστημούσε την ώρα που ο κανακάρης του, ο Πολύφημος, θα γινόταν –λόγω μουροκατάνυξης –αισχρός σε ξένο μπαράκι κι’ ο σεκιουριτάς Οδύσσεας θα του χαράκωνε την ζαλισμένη –από τα μούρα –μούρη.

Τυχερός φάνηκε και ο Θέσπης όταν μια νύχτα έγινε κι’ αυτός «γκολ» και… μπροστά στον έκπληκτο προύχοντα Σόλωνα …διάβασε όλες τις ευχές της Πνευματικής Σύναξης ανάποδα και τράβηξε την προσοχή του κόσμου στον ίδιο παρά στην τελετή. Γέννησε έτσι την Θεατρική αλλά και τη διαπλοκή γιατί ενώ στην αρχή ο Σόλωνας τον τάραξε στα αλκοτέστ … μετά κάνανε μπίζνες μαζί και ο Θέσπης βρέθηκε να πετάει –σφήνα στις παραστάσεις του –διαφημιστικά σποτάκια για τα αρώματα που εμπορευόταν ο γέρο-προύχοντας… και τα οποία τώρα λανσάρονταν και με νέο άρωμα –μούρων, σωστά το μαντέψατε –που υποσχόταν ότι άμα το φοράς θα σας κάτσει ό,τι θα θέλατε να σας κάτσει.

Κοντραμπάντο

Ο βοσκός Γεωργός ήταν άνθρωπος πολυμήχανος, ίσως δε και κάπως άτυχος. Στο χρόνο επάνω και μη θέλοντας να πληρώνει αρωματοποιούς και αφεψηματοποιούς, τον Σόλωνα και τον Θέσπη και όλους όσους κάνανε μπίζνες την δικιά του ανακάλυψη, σκέφτηκε να δοκιμάσει γάλα απ’ τα κερασφόρα τετράποδα και του έκατσε το Χριστουγεννιάτικο τζακ-ποτ!!! Για να ανταγωνιστεί τα «μουράτα» αφεψήματα και αρωματικά, έκρινε πως θα ήταν σωστό να γίνουν τα μουρόφιλα, κερασφόρα τετράποδα …οικόσιτα. Τι σκατά (που η Word μου τα θέλει «σικάτα»), ελεύθερη αγορά δεν έχουμε στο Ουγκα-νιστάΝ;

Έλα όμως που αυτά την είχαν καταβρεί στην παραλία με φωτιά και λουκάνικα, κιθαρίτσα και το τρίχωμα χτενισμένο καμπάνα λίγο πάνω απ’ τις οπλές… Είδε κι’ αποείδε ο δύσμοιρος να τσακώσει μερικά όταν έκαναν τη γύρα τους στην άκρη του άλσους με τα μούρα, όταν όμως αυτά έμπαιναν σε μαντρί αδυνατούσαν να δεχθούν τα Μούρα της Χαράς ως τροφή. Έκαναν εμετούς, διάρροιες, έπεφτε το τρίχωμα τους αλλά «μουράτο γάλα» δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Ο βοσκός Γεωργός έβλεπε τα όνειρα του να μετατρέπονται σε Σταφύλια της Οργής. Πίκρα, πολλή πίκρα.

Μήνες μετά, αφού ξεζούμισε καλά-καλά μια έγκυο κερασφόρα, έκανε σπονδή στον Ποσειδώνα εκεί στην «Ακτή του Μούρο-Κυβερνήτη»… έχυσε στο νερό της Θάλασσας γάλα και μέλι… πέταξε ανθούς λεμονιάς και ροδοπέταλα…είπε ένα βροντερό «ούγκα» και έκλαψε. Έκρινε πάλιν πως αφού τα κερασφόρα δεν πήγαιναν στο βοσκό, ο Γεωργός έπρεπε να πάει στα κερασφόρα. Ως ψαράς...

Κίνησε για το κυβερνείο του χωριού, έβγαλε την σχετική άδεια, βρήκε στο καπηλειό ένα συνταξιούχο ψαρά και του κέρδισε την βάρκα και τα σύνεργα σε μια παρτίδα πόκερ (αργότερα τον προσέλαβε υπάλληλο, «θα δουλεύεις και μετά τα 63», του είπε). Έκανε και μια αίτηση για άδεια οικοδόμησης στην παραλία με χαλάρωση, τον στείλανε σε καμιά ντουζίνα γραφεία, τους κέρασε όλους μουρό-γαλα, στον χρόνο πήρε την έγκριση.

Οι Βάρβαροι

Ο Ποσειδών είναι θεός ζοχάδας και παλαβός. Του στραβόκατσε πως δεν πήρε αυτός το εξοχικό στον Όλυμπο και από τότε εκδικιέται ασύστολα αλλά και άτσαλα. Το θαύμα του το είχε κάνει πολύ πριν την σπονδή και την στιγμή που ο πολυμήχανος Γεωργός χαράμιζε το μελόγαλα …αυτός κόρταρε μια ζαργάνα που την λέγανε Κερύνεια.

Το θαύμα ήταν ήδη εκεί. Το παιχνίδι που έκανε στο χρηματιστήριο της θαλάσσης, στέλνοντας τη στάθμη της σχεδόν στο πάτωμα, έδωσε έναυσμα σε κύμα μεταναστευτικό. Άλλες φυλές, που χρειάζονταν νέα γη και πόρους, μπορούσαν τώρα να κάνουν ταξίδια αποικιακά με τις –ως τώρα –ανεπαρκείς βαρκούλες τους. Είχαν κι’ αυτοί καινούρια, άγονη γη μα τι να την κάνουν; Θα την καλλιεργούσαν βέβαια με τον καιρό αλλά η αγορά σήκωνε επέκταση ΤΩΡΑ. Προτίμησαν τις συγχωνεύσεις. Έστειλαν ομάδες για εξερεύνηση … μα αυτές κάπου έπρεπε να κάνουν σταθμούς. Προτίμησαν νησιά με άλση.

******

Την μέρα που ο –κάποτε βοσκός και τώρα ψευδοψαράς –Γεωργός μετέφερε ξυλεία και εργαλεία στο σημείο όπου θα έφτιαχνε τα κεντρικά του γραφεία, έχοντας την έγκριση στη κωλότζεπη και τα αρχιτεκτονικά σχέδια παραμάσκαλα, να τες οι αρμάδες άποικων στον ορίζοντα.

«Μαλάκα Ποσειδώνα, τι το πίνεις αφού σου κάνει κακό»;

Έκατσε και τους παρακολούθησε, με το που πάτησαν πόδι στις ακτές άρχισαν να κατεβάζουν σκηνές, τρόφιμα, οικοδομικά υλικά, κάτι ιριδίζοντα φλάμπουρα … φαινόταν πως ήρθαν για να μείνουν. Εκείνος έφυγε, πήγε πίσω στο χωριό.

Η Συνέλευση που ακολούθησε ήταν θορυβώδης. Κάποιοι πεχλιβάνηδες έλεγαν να κατέβουν αμέσως για «υποδοχή», να καθαρίσουν για το έθνος αντρίκια και να διαολοστείλουν τους παρείσακτους. Οι γυναίκες τους έλεγαν «ας δούμε πρώτα τι μούρα φουμάρουνε και του λόγου τους», ήτανε βλέπετε επιρρεπείς στους κάθε είδους νεωτερισμούς.

Άλλοι λέγαν πως δεν υπήρχε λόγος πανικού, πως σίγουρα οι «καινούριοι» θα χρειάζονταν προμήθειες και πως αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για εμπόριο. «Ναι, αλλά και ‘μεις κάποτε θα χρειαστούμε ψάρι, πως θα ψαρέψουμε στα ρηχά κατά πως το ‘χουμε συνήθειο με όλο το σαματά που κάνουν οι βάρβαροι; Οι βάρκες μας δεν είναι φτιαγμένες για τα’ ανοιχτά κι’ ας χαμήλωσε ο μπιντές του Ποσειδώνα», είπαν οι ψαράδες πλην του βοσκού Γεωργού (είπαμε, αυτός ήταν γιαλαντζί). «Έπρεπε να φτιάχναμε από καιρό μεγαλύτερες, να σαλπάραμε εμείς πρώτοι», είπε ο αντιπρόσωπος της Ξυλεμπορικής Λτδ.

«Να τους κάψουμε τους παλιοπούστηδες», κραύγασε ο Πετρολιέρης του χωριού. Ο βοσκός Γεωργός σκέφτηκε τα τετράποδα κερασφόρα του. Καταστροφή! Με ένα σάλτο ανέβηκε στο πάλκο του Θέσπη και με ύφος περισπούδαστο έκανε το επικοινωνιακό του «κάτι τις».

«ΟυγκανισταΝοί και ΟυγκανισταΝές, γνώριμη είναι η φωνή που ακούτε, είμαι ο βοσκός Γεωργός, τώρα ψαράς, χάρη στον οποίο η κοινότητα μας ευλογήθηκε με το θείο δώρο των μούρων. Ήρθε τώρα η στιγμή να σας αποκαλύψω πως το δώρο αυτό… μου το φανέρωσε ο Ποσειδών. Και ερωτώ, τούτοι οι ξένοι δεν είναι απ’ την οδό Του που μας ήρθαν; Θα ήταν άραγε συνετό να βιαστούμε και να αρχίσουμε τις εχθροπραξίες με αυτούς; Και αν θυμώσει ο Ποσειδών και μας στείλει τσουνάμι; Άλλωστε, εγώ που τους είδα πρώτος… σας διαβεβαιώνω, δεν είναι μια φυλή μα καμπόσες. Ας κάνουμε μια έρευνα αγοράς, ας μάθουμε ποιος ο σκοπός τους, ας ψάξουμε να κάνουμε συμμαχίες, ας φανούμε συνετοί. Και αφού εγώ τους είδα πρώτος… να πάω πάλιν πρώτος εγώ, αύριο πρωί με το χάραμα, επίσημος συνομιλητής και εκπρόσωπος των συμφερόντων του Ουγκα-νιστάΝ».
Μετά τους κέρασε όλους απ’ το απόθεμα μουρό-γαλου που είχε κρύψει στο καπηλειό του γαμπρού του, λέγοντας του πως τάχα είναι ένα καινούριο γαλακτοκομικό που το λένε «αήρ-άναν». Δέχτηκαν.

Τη στιγμή που ο Γεωργός έβγαινε από το άλσος… πάτησε σκατό από κερασφόρο τετράποδο. Κακός οιωνός.

Τζων Γουέην

Σίμωσε ο Γεωργός—εξερευνητής στην πλευρά που άραξε η Μεγάλη Βάρκα της φυλής των Γελαδάρηδων. Είχαν το πιο επιβλητικό σκάφος απ’ όλα –σχεδόν πλοίο –και από την κατασκήνωσή τους ερχόταν μια θεσπέσια μυρουδιά. Αργότερα έμαθε πως οι ευωδιές προέρχονταν από έδεσμα που το λέγανε οι βάρβαροι «σούβλα». Γενεές μετά βγήκε και σε άρωμα, το είπαν «Τσίκνα ντελα Σουγλ’ ντελ Chypre», από το όνομα του δημοφιλέστερου βοοειδούς που γούσταραν για σούβλα οι «ξένοι». Μα τίποτα από αυτά δεν έπαιξαν ρόλο τόσο σημαντικό στην επιλογή του πιότερο από ένα ατυχές γεγονός. Οι Γελαδάρηδες άραξαν στην παραλία που σύχναζαν τα κερασφόρα, μπροστά απ’ τη γωνιά του άλσους όπου βγαίνανε τα πιο πολλά μούρα.

Κάπως γλαρωμένος απ’ το μουρό-γαλο που κατανάλωσε για να πάρει θάρρος, πήρε έναν υπνάκο πίσω από ένα βράχο… Την ώρα που άνοιξε τα μάτια του, την ευωδιά της σούβλας είχε αντικαταστήσει … ποδαρίλα! Ο γεροδεμένος φρουρός που στεκόταν από πάνω του βρωμούσε. Έτσι ήταν οι Γελαδάρηδες, μες τις μυρωδιές. Απ’ τον αξιωματικό βάρδιας τον πήραν στον διοικητή της φρουράς… μέχρι το απόγευμα τον παρουσίασαν στον Αρχηγό της Φυλής μαζί με διερμηνέα.

Δεν ξέρω αν έφταιγε το μουρό-γαλα, η σούβλα ή ο κακός διερμηνέας… πάντως το «ίντερβιου» δεν κράτησε πολύ. Μόλις ο σοφός αρχηγός άκουσε «είμαι ο βοσκός Γεωργός, τώρα ψαράς και ήρθα να σας πώ για τα κερασφόρα…», σήκωσε την παλάμη ως συνήθιζε άμα απαιτούσε σιωπή. Ένας φρουρός έκλεισε το στόμα του Γεωργού με το χέρι και ο Τζων Γουέην (έτσι τον λέγαν τον Αρχηγό) αποφάσισε: «Μεθυσμένος είναι, κλείστε τον στο πειθαρχείο για απόψε…»

*****

Κατά τις τρεις το πρωί, στο κλουβί που τον έκλεισαν πλησίασε ένα κερασφόρο τετράποδο με κόμη Mohican. Άπλωσε το χέρι ο πολυμήχανος, έχοντας στη χούφτα του μούρα, ίσα που να πάρει μυρωδιά το ζώο. Μετά το έφερε πίσω. Δυο κουτουλιές άντεξε το κλουβί. Τρέχανε, αυτός και ο κερασφόρος απελευθερωτής που κατόπιν τον ονόμασε «Φωκά», μαζί ως την πλατέα του χωριού.

*****

Αφού έπλεξε διάφορες ιστορίες με βάση τα όσα πρόλαβε να δει ο Γεωργός, έπεισε τους άλλους ιθαγενείς πως καλόν θα ήτανε να ακολουθήσουν πλάγια ταχτική. «Σκεφτείτε φίλτατοι συγχωριανοί, αν ποτέ και μας δεν μας έφταναν τα καλά που το άλσος και η φύση γενικά μας προσφέρουν απλόχερα, δεν θα διατάζαμε τους καλύτερους μας να κινήσουν για άλλού, να ψάξουν που και πως θα βρούμε τρόπους να συμπληρώσουμε το βιός μας κατά τις ανάγκες μας; Και ποιος πατριώτης θα αρνι-όταν τέτοια αποστολή; Ε, λοιπόν, τέτοιους έχουμε απέναντί μας. Ας σκεφτούμε τώρα πως θα φιλέψουμε εκείνους από τους άποικους που έχω ήδη γνωρίσει… και θα δείξει ο χρόνος πως θα χειριστούμε τους υπόλοιπους. Μα πάντα με τρόπο που θα μας συμφέρει εμάς.»

Όταν ο Τζών Γούεην τον είδε μπροστά του πάλι, παρέα με ολάκερη αποστολή ασφαλιτών, εμπόρων, τον βοηθό τελάλη του χωριού μα και μερικές –τις πιο νταρντάνες –ΟυγκανισταΝές που κουβαλούσαν μούρα… χαμογέλασε πλατιά και του είπε: «Τώρα μάλιστα, τώρα ξύπνησες…»

Ετούτο το Μούρο είναι Δικό τους και Δικό μας

Με σούβλα και μουρό-γαλα χτίστηκαν συμμαχίες. Έμπασαν οι ΟυγκανισταΝοί δικούς τους ανθρώπους σε όποιες φυλές βρήκαν συμφέρον, ξεπάστρεψαν με διάφορες δικαιολογίες όλες τις άλλες φυλές των οποίων οι πατριώτες άποικοι δεν προσέρχονταν για διαπραγματεύσεις. Από αυτούς άφησαν μόνο μερικούς από κάθε φυλή, στέλνοντας τους με σχεδίες στα ανοιχτά. Άμα επιβιώσουν θα πουν στις μητροπόλεις πως είμαστε πανούργος λαός και ανίκητος. Έτσι σκέφτηκαν.

Άρχισε και η επέκταση του χωριού, επέκταση που ουσιαστικά ακολουθούσε το μεγάλωμα του άλσους. Ήταν οικολόγοι βλέπετε, μάθανε να ζούνε μέσα στο δάσος και να ζούνε από το δάσος. Ο βοσκός Γεωργός, γιαλαντζί ψαράς και στην ουσία μάστορας στο κοντραμπάντο μουρό-γαλου, φρόντισε να ενταχθεί στις συντονιστικές ομάδες επεκτάσεως. Έτσι βρισκόταν συνεχώς κοντά στην ακτή και στα μουρό-χαβλα τετράποδα. Κυκλοφορούσε πάντοτε παρέα με τον Φωκά, το πιστό του κερασφόρο.
Έμπασε στο κόλπο και τους Γελαδάρηδες, άνοιξαν και άλλες νόμιμες δουλειές, το Ουγκα-νιστάΝ αναγεννιόταν… Έφτασε το άλσος μέχρι λίγο πιο έξω απ’ την παραλία, εκτός απ’ το σημείο που όριζε ο Γεωργός και τα κερασφόρα μαζί.

Οι νεοεισαχθείσες φυλές στην κοινωνία του Ουγκα-νιστάΝ εξυπηρέτησαν και άλλους σκοπούς. Ενημέρωσαν τους ντόπιους άρχοντες για τους τρόπους των ανθρώπων τους πίσω στην –παλιά τους –πατρίδα, για τα όπλα και τις τεχνικές τους, για όσα πράγματα χρειάζονταν να ξέρουν οι ΟυγκανισταΝοί έτσι ώστε να αντιμετωπίζουν με επιτυχία κάθε καινούρια απόπειρα αποικισμού. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι ΟυγκανισταΝοί –ορίτζιναλ και franchise –δέχονταν όλο και λιγότερους νεοφώτιστους. Κυρίως από καινούριες φυλές ή κάποτε και από τις φυλές που ήδη έκαναν την άφιξη τους αλλά μόνο για σκοπούς ενημέρωσης των αρχείων τους. Τους υπόλοιπους τους έκαναν γιαχνί ή τους έστελναν πίσω για να σπείρουν τον φόβο στον έξω κόσμο.

******
Μόνο ένα πράγμα δεν έκαναν οι ΟυγκανισταΝοί. Δεν έκτισαν καράβια μεγάλα για να βγουν και αυτοί στη γύρα. Τράτες για ψάρεμα, τρίηρεις για την άμυνα, μικρά εμπορικά για συναλλαγές με όσους ξένους ο φόβος κρατούσε στ’ ανοιχτά. Αυτά. Στην απόφαση τους να μην επιχειρήσουν αποικισμό οι ίδιοι έβαλε χεράκι ο Γεωργός.

Σκεφτόταν τον Ποσειδώνια; Φοβόταν μην τον στείλουν αυτόν μπροστάρη και χάσει την αποκλειστικότητα στο μουρογαλοεμπόριο; Ποιος ξέρει; Ήτανε και εκείνη η ξένη που έκανε ταίρι του, η Ανάγκη, κόρη του αρχηγού της φυλής των Γελαδάρηδων (η γυναίκα του είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν τη Νύχτα με τα Παράξενα Μούρα). Έκανε παιδιά, όρισε το καθένα από αυτά σε θέσεις ανάλογα με την κλίση τους. Που να πήγαινε στο άγνωστο; «Καλλίτερα στην έρημο με βάρκα τρυπημένη», έλεγε σε όποιον τον ρωτούσε.

ΓΥΡΗ

Τη νύχτα που πέθανε ο κερασφόρος Φωκάς, νύχτα με ομίχλη σαν ξύπνημα από κεταμίνη, στο τελευταίο του βέλασμα έστειλε τον Γεωργό σε καταληψίας μονοπάτια. Είδε όραμα και το πρωί έφτιαξε ακόμα ένα παιδί με την Ανάγκη. Το ονόμασε Θάλασσα. Πριν πεθάνει και αυτός … του χάρισε ένα εγγόνι. Τον βάφτισαν στο κομμάτι της ακτής που όριζαν και τον ονόμασαν Αλλού.

Το Άνθος Δεύτερο λίαν συντόμως. Παρόλο που τα έχω όλα στο κεφάλι μου, ετούτο το κείμενο δεν είναι τελειωμένο και ίσως να μην τελειώσει ποτέ. Αν είναι μουριά θα ανθίσει...

Πηγές έμπνευσης ... το κείμενο της Παραγράφου στο διαγωνισμό για το μπλογκ του Νίκου Δήμου, ο κουφάλας ο Όμηρος, ο τραλαλά Καβάφης και η αυτωμένη του Ιθάκη, ο τιριτάχτα Καββαδίας με την Ταπροβάνη και άλλα... ο Τομ Ρόμπινς γενικώς και αορίστως... ο Τζόναθαν Σουίφτ με τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ... τους ευχαριστώ και από τα...χχχμμμ.... "μαμά, πόσα άκρα αντίστοιχα των νυχιών έχουμε στις οπλές μας εμείς τα Αγρινά;"

Ciao

Η ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ...

...φέρνει τη μουσούδα της στους ώμους σου, εισπνέει και γελά μυρίζοντας τον Εαυτό της σε σένα. Γελάς και συ κι’ ας ξεστομίζεις γαμωσταυρίδια μετά που μπαίνεις στο ταξί. Τρεις μέρες πρέπει να πλένεσαι για να χαθούν τα μύρα

Η Αγία των Παθών σου φέρνει δώρα εξ’ ανατολής, παντοφλοκάλτσες με μπικίνι και βιβλία του Αρκά. Μουτρώνεις, το φχαριστιέσαι, χτυπάς το πόδι στο πάτωμα σαν μωρό παιδί. Η Αγία των Παθών λέει πως ξέρει ότι πια δεν γίνεται να πορευτείτε μαζί μα πετάει σπόντες –καρφοβελόνες –για τους επίδοξους «επόμενους», επώνυμους κι’ ανώνυμους. Η Αγία των Παθών δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τις απογευματινές παραστάσεις –Θέατρο του Σκέρτσου –που αναστατώνουν σερνικά και γκόμενες, φέρνουν μαγαζιά τούμπα, κοκκινίζουν ολάκερο τον πνευματικό της σε σημεία που και ο Θεός του έχει ξεχάσει … Κι’ ας της το ‘χεις πει πως αυτά είναι που σου χαλάν τη συνταγή. Οι Όμορφες περιφέρουν τα κάλλη τους, οι Έξυπνες επιδυκνείουν το πνεύμα τους. Η Αγία των Παθών πάντοτε ήταν και τα δύο. Η Αγία των Παθών, Ορθόδοξη και Αναρχο-αυτόνομη. Μητέρα και Αντάρτισσα Πόλεων.

Να την αγαπάν εθνικοσοσιαλιστές με σουβλατζίδικα και εξωκοινοβουλευτικοί διεθνιστές, να παρατάν το τραγούδι οι καλλιτέχνες για να της φωνάξουν «μη σταματάς, χόρευε… χόρευε» και στην επόμενη παράσταση να τους ξυπνάει αμαρτωλά την έμπνευση η κόρη της χωρίς αυτοί να αντιλαμβάνονται πως ίδιας μάγισσας είναι το ξόρκι.

Η Αγία των Παθών (και των Παθώντων) ξέρει πως στην πρώτη πιτσιρίκα με μισό δράμι μυαλό που θα σε παραμυθιάσει… θα χωθείς εθελοντικά –ξανά –στον τάφο σου μαζί με τα κέρατα. Επιμένει πως δεν πρέπει να φοράς λευκά, πως πρέπει να μείνεις στα μαύρα που σου πάνε. Εσύ όμως της λες πως η πορεία σου σε πάει αλλού, σάμπως και δεν είσαι ακυβέρνητο από κατασκευής, σάμπως και δεν κατάφερνες –ακόμη και με θάλασσες γαλήνιες –να γράφουν όλα τα Φύλλα Πορείας σου «Στα Βράχια».

Σαλπάρω μάτια μου, σαλτάρω… Βάλε κρασί και ζιβανία, χόρεψε, κάνε τ’ αγόρια -που πάντοτε τρέχανε πανικόβλητα να προλάβουν την επόμενή σου ζαβολιά -να λαχανιάσουν… κι’ άσε με μένα να καώ. Τσιγάρο είμαι.

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ...

...άμα τα πράγματα μου παν καλά, στήνω αυτί και ακούω προσεκτικά… σσσςςςς…

..ώσπου να νοιώσω το βουητό ενός ωστικού κύματος βασάνων, ενός τοίχου από μπελάδες -κινούμενου, να πλησιάζει -που φέρει σαν ταμπέλα το όνομα μου... χχχχχχχχχχχχχχχχχουουουχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Ευτυχώς που ακόμη πλέω στα απόνερα της τελευταίας μου σκατοκαταιγίδας και έτσι δεν ανησυχώ.

Καλημέρα; Ποιός μας έκλεψε το σκοτάδι;

ΘΗΒΑΙΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Θέλω να πιω μαζί σου ένα τσιγάρο

να δω να καίγεται στα χείλια σου ο χρόνος

Θέλω να πιω μαζί σου ένα τσιγάρο

για μια στιγμή να γελαστώ

και να ξεχάσω, ν' αρνηθώ πως είμαι μόνος

Πριν 3 ή 4 χρόνια, τον είχα δει πρώτη φορά στο Εναλλάξ λίγο μετά που βγήκε ο Άμλετ της Σελήνης. Συνεσταλμένος και μη ξέροντας πως ακριβώς να προσεγγίσει τον κόσμο... δύσκολος χώρος το Εναλλάξ, μια σταλιά τόπος και η σκηνή στο ίδιο επίπεδο με το κοινό... στο ένα μέτρο η απόσταση μεταξύ του καλλιτέχνη και του "κοσμάκη". "Εεε... αυτό το τραγούδι είναι πολιτκό...", έλεγε σχεδόν για όλα.

Δεν ξέρω αν έφταιγε ο πυρετός μου, η βουλωμένη μύτη και τα 4-5 Snip (ψευδεφεδρίνη, αγάπη μου) που κατάπια για να καταφέρω να πάω και φέτος να τον δώ... ή αν αιτία ήταν η τριβή του με τον κόσμο γενικά και ειδικότερα με τον κόσμο της Κύπρου και τα παιδιά στο μαγαζί... ή αν βοήθησε το λιγοστό αίμα που ρέει στο αλκοόλ μου ("if the river was whiskey I was a diving duck, you know I swam to the bottom and... and drunk my self back up, χικ!) ...μα ετούτη τη φορά μου φάνηκε πιο "κοντινός", πιο "δικός μας" (με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό). Μέρος του "show" θα μου πείτε, αλλά άμα ο καλλιτέχνης βρίσκεται μπρος ή και πίσω απ το μπαρ και σχεδόν σε σερβίρει... άλλη είναι η αίσθηση που αφήνει.

Μου έλειπε ο πιο "κιθαριστικός" ήχος του Άμλετ και το τότε αμόρε μου (η Γκαρσο-Νάκι μου), στεκόμουν σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος γιατί όλες οι θέσεις ήταν κρατημένες ("scuse, scuse, ω συγνώμη, ναι περάστε, ελεύθερα, scuse, scuse, άουτς, θελετε να... ναι βεβαίως...") αλλά θα ξαναπήγαινα και σήμερα αν δεν με είχε τσακίσει ο βήχας (βουλωμένη μύτη + πυρετός + Κάμελ = ΚΛΕΙΣΑΜΕ).

Να 'σαι καλά...

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Τίποτα..